Duitse idealisme

Die Duitse idealisme is 'n filosofiese beweging uit die geskiedenis van die moderne filosofie. Die beweging het in die laat 18de en vroeë 19de eeu in Duitsland ontstaan. Die Duitse idealisme is nou verbind met die Romantiek en met die revolusionêre idees van die Verligting en vind sy oorsprong in die werk van Immanuel Kant. Dit is egter ontwikkel in die werk van Fichte, Schelling en Hegel. Ander filosowe wat nou met hierdie beweging verband hou, is Jacobi, Reinhold en die teoloog Schleiermacher.

Die Duitse idealisme veronderstel dat insig en verandering eers op die vlak van idees moet plaasvind. In sy vroeë vorm, waaronder Kant en Johann Gottlieb Fichte, draai dit om die stelling dat dit die menslike verstand en menslike rede is wat die werklikheid struktuur gee. In die latere fase, met Friedrich Schelling en Georg Wilhelm Friedrich Hegel, is die sentrale tesis dat hierdie rede ook deur die hele werklikheid, natuur en geskiedenis plaasvind. Die 'Duitse idealiste' het saamgewerk vir 'n basis vir 'n sistematiese eenheid van die verworwe kennis. Hulle word dus soms die laaste groot stelselfilosowe genoem.